Rozdział 2

Równo piętnaście minut przed czternastą w mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Odstawiłam na miejsce mopa, przeglądnęłam się w lustrze, poprawiając niesforne kosmyki włosów i poszłam otworzyć. Przez całe przedpołudnie sprzątałam co pozwoliło mi się nie skupiać na tym co miało się zaraz zacząć. Uchyliłam drzwi i zobaczyłam Agnieszkę z dwoma walizkami. Na jej twarzy malowała się niepewność i zagubienie, aż przykro mi się zrobiło. Nigdy nie powinnam dopuścić do tego, że się od siebie oddaliłyśmy. Od podstawówki byłyśmy prawie jak siostry, a teraz co?

- Cześć mała. Wchodź- przesunęłam się, przytrzymując jej drzwi by mogła wejść ze swoim bagażem.

- Cześć kochana. Mogę to gdzieś tu ulokować?- zapytała i rozejrzała się po przedpokoju.

- Może najlepiej będzie jak wniesiesz to od razu do salonu- zaproponowałam spoglądając na walizki- Daj pomogę ci.

- Dzięki- Aga uśmiechnęła się do mnie z wdzięcznością.

Kiedy już uporałyśmy się z bagażami zaprosiłam przyjaciółkę do kuchni. Podgrzałam sos, który wcześniej przyrządziłam i nałożyłam nam po dużej porcji spaghetti. Jadłyśmy w milczeniu, tylko od czasu do czasu któraś z nas decydowała się o coś zapytać. Właściwie były to nic nie znaczące pytania o pracę, dawnych znajomych czy o tym co nowego w mieście. Nie chciałam mówić jej o tym, że widziałam Andrzeja, ale też nie miałam ochoty pytać o Marcina czy jej studia a już na pewno o plany na przyszłość. Westchnęłam głośno, a Agnieszka spojrzała na mnie. Uśmiechnęłam się tylko nikle. Było mi tak bardzo przykro. Co się z nami stało?

- Pomogę ci posprzątać, a potem może pójdę się rozładować- zagadnęła moja towarzyszka.

- Mam nadzieję, że wzięłaś swojego pasiaka.

- Tak, a co?- spojrzała na mnie zaciekawiona.

- O 17 jest mecz.

- Wybieramy się?- na jej twarzy pojawił się ogromny uśmiech- Jak mi tego brakowało. Znowu razem będziemy szaleć na trybunach. A czekaj, kto dzisiaj gra?

Odwróciłam się w stronę zlewu tak by nie musieć jej patrzeć w oczy i zabrałam się za mycie talerzy.

- Skra z Olsztynem- powiedziałam od niechcenia.

- Będzie Andrzej- stwierdziła odkrywczo.

- Wiem..- wywróciłam oczami. Agnieszka dobrze wiedziała co się między nami wydarzyło. Wiedziała też, że od tamtej pory starałam się unikać każdego meczu z udziałem Wrony. Kiedy grał w Bydgoszczy nie miałam z tym problemów, ale od kiedy przeniósł się do Skry nie byłam na żadnym meczu. Aż do tego sprzed kilku tygodni. W końcu się odważyłam i poszłam, ale chyba nie zdawałam sobie sprawy, że tak mnie to rozbije. Grali wtedy z Resovią dlatego nie byłam w stanie odmówić sobie zobaczenia chłopaków.

- Więc teraz kiedy gra w Bełchatowie ty normalnie chodzisz na mecze?- Aga stanęła obok mnie i intensywnie wpatrywała się w moją twarz.

- Nie, idę tam dzisiaj tylko dlatego, że dzwonił Buszek- dobrze wiedziałam, że to kłamstwo, ale bardziej niż ją chciałam przekonać samą siebie, że taki jest właśnie powód.

- Rafał Buszek? Więc ta znajomość ma jakiś ciąg dalszy?- w jej głosie usłyszałam nutkę wesołości.

Chwilę wahałam się co mam jej odpowiedzieć. Może gdybym zwróciła jej uwagę w stronę Bunia, dałaby mi spokój z Andrzejem?

- Tak- odpowiedziałam po prostu, nie siląc się na więcej.

- I nic mi na ten temat nie powiesz?

Skończyłam zmywać, powycierałam ręce i spojrzałam na zegarek.

- A może czas się już zbierać? Jest przed 16.

- Ale ty jesteś- zaśmiała się moja przyjaciółka- Ale mam nadzieję, że chociaż w końcu mnie z nim poznasz?

- To masz jak w banku, a teraz leć się szykować. Łazienka jest twoja, ale nie przesiedź w niej całej godziny ok?- wypchnęłam ją lekko z kuchni śmiejąc się cicho.

- Pół wystarczy- zaśmiała się i pokazała mi język.

- Dzień dobry pani Aniu, dwa bilety na nazwisko Buszek.

W końcu razem z Agnieszką udało mi się dotrzeć do kasy, a za nami wciąż tworzyła się ogromna kolejka.

- Już myślałam, że się Ewciu nie pojawisz, szkoda by było. Rafał mówił, że jak nie przyjdziesz to mu nie będzie szło. 

Zaśmiałam się cicho i odebrałam bilety, podziękowałam i obiecałam, że wpadnę niedługo na jakieś pogaduchy.

Z panią Anią znałyśmy się już jakiś czas. Zanim jeszcze zaczęłam kupować karnety bardzo często się tu z nią spotykałam. Była to miła osoba, po czterdziestce, którą strasznie lubiłam. Ta kobieta to wiedziała chyba wszystko o siatkówce. Znała wszystkie wyniki, często razem je typowałyśmy, ale ona była w tym o wiele lepsza. Największa fanka Bartka Kurka jaką spotkałam w swoim życiu. Pamiętam jak przez jakiś czas nie mogła się pozbierać kiedy Kypek opuścił Skrę. Strasznie lubiła tego dryblasa, a i miała to szczęście, że i on ją polubił. Tak, pani Ania miała tą przyjemność go poznać. Dzięki swojej pracy miała wiele świetnych znajomości, było czego pozazdrościć.

Szybko ruszyłyśmy z Agą na halę by zająć swoje miejsca. Spojrzałam na bilety i aż gwizdnęłam z podziwem. Miejsca przy samym parkiecie, do tego zaraz za trenerami.

Agnieszka spojrzała na mnie zdziwiona, więc złapałam ją za rękę i pociągnęłam w stronę naszych miejsc. Kiedy wskazałam już jej nasze krzesełka spojrzała na mnie nie dowierzając.

- To nasze miejsca? Nie pomyliłaś się?- rozejrzała się po hali zdezorientowana.

- Sama zobacz- i podałam jej bilety.

Dziewczyna przebiegła wzrokiem po papierze i uniosła brwi.

- No to powiem ci, że Buszek  ma gest- uśmiechnęła się.

Ja również uśmiechnęłam się szeroko.

- Tylko wiesz co to znaczy- przybliżyła się do mnie i szepnęła mi na ucho- Będziesz blisko Rafała, ale tak samo blisko Andrzeja.

Ani przez sekundę o tym nie pomyślałam. Uśmiech, który pojawił się na moich ustach zniknął w ekspresowym tempie.

- Będę to musiała jakoś wytrzymać- burknęłam.

- Ale co?- Agnieszka była już w innym świecie, na parkiet zaczęli wychodzić siatkarze.

- To spojrzenie…- dodałam cicho i jak na zawołanie ujrzałam Andrzeja, najwidoczniej on też mnie zauważył, bo choć jeszcze  przed chwilą się śmiał to jak na zawołanie jego twarz zmieniła się w kamienny posąg.

Naprawdę tak mocno cie zraniłam, że nawet nie możesz na mnie normalnie patrzeć?- zastanawiałam się w myślach.

Nagle wszystko znikło sprzed moich oczu bo ktoś zasłonił mi je dłońmi. Uśmiechnęłam się mimowolnie czując męskie perfumy.

- Buniek a ty nie masz być teraz na rozgrzewce?

Chłopak zabrał ręce, więc szybko odwróciłam się w jego stronę. Rafał siedział obok mnie uśmiechając się szeroko. Nie wiem dlaczego, ale zapragnęłam się do niego przytulić i tak też zrobiłam.

- Oho chyba wybaczę ci to, że ostatnio o mnie zapomniałaś- zaśmiał się.

Zreflektowałam się i szybko odsunęłam od siatkarza, a na moich policzkach wykwitły rumieńce.

- Chciałam ci jakoś podziękować za te bilety, nic nie mówiłeś, że będą to najlepsze miejscówki- starałam się usprawiedliwić.

- A tam- machnął ręką- ciesze się, że przyszłaś.

- Nie mogłam cie zostawić, jeszcze byś bez mojego wsparcia przegrał- pokazałam mu język.

Rafał śmiejąc się pokręcił głową.

- Nic się nie zmieniłaś- spoważniał trochę.

Wzruszyłam tylko ramionami i obróciłam się w stronę mojej przyjaciółki.

- Rafał pozwól, że przedstawię ci Agnieszkę, znamy się od podstawówki.

Siatkarz uścisnął dłoń dziewczyny, zamienili kilka zdań i Buszek musiał wracać na boisko. 

- Fajny jest- usłyszałam przy swoim uchu.

Uśmiechnęłam się tylko i uważnie obserwowałam Skrzatów. Andrzej podczas rozgrzewki dyskutował zawzięcie o czymś z Kłosem, który chwile obserwował trybuny, a potem spojrzał w moją i Agi stronę. Nie wiem ile czasu nam się przyglądał, gdyż odwróciłam wzrok, ale zaraz usłyszałam.

- Wydaje mi się czy Endrju nas obgaduje?

- Nie wiem, nie interesuje mnie to- kolejne niedomówienie tego dnia- Ale już nie mówmy o tym, mecz się zaraz zaczyna- zobaczyłam Buszka, więc uniosłam tylko kciuki do góry za co zostałam obdarzona ogromnym uśmiechem. 

Spiker oficjalnie rozpoczął mecz a drużynowe szóstki wybiegły na boisko.